Deel 2 van de 3 reisblogs gaat over Pieter en Mandy’s bewogen reis door Zuid-Amerika. Naast het verkennen van de Amazone jungle, stranden, interessante steden, rauwe bergen en vulkanen kwamen ze voor een onaangename verrassing te staan tegen het einde van hun reis, maar dat mag de pret niet drukken. Ook dit keer is alles last-minute geboekt en zijn ze op plekken geweest waar menig persoon over durft te dromen. Mandy neemt je in haar motortrip door Ecuador, Colombia en Peru met hun merkloze 250cc allroad bikes!

Fotografie door Mandy Brander – We Want Adventure
(www.wewantadventure.com of insta: https://www.instagram.com/wewantadventure/)

Zuid-Amerika

Als je onvoorbereid naar Zuid-Amerika gaat om daar een motor op de kop te tikken is Ecuador misschien niet het beste land om te beginnen. Maar zoals meestal boekten we vrij last minute een ticket en kwamen we in Ecuador uit. Een goede motor om 3 maanden mee rond te reizen bleek onbetaalbaar in dit land. Mede door de hoge import tax.

Even overwogen we naar Peru of Colombia te vliegen, maar de oplossing bleek een Chinese brommer. Een merkloze 250cc allroad bike die je daar voor zo’n €2000 koopt en die hun waarde goed behouden. Deze importeren ze namelijk in onderdelen en zetten ze in Ecuador in elkaar. De deal was verrassend snel gemaakt en nadat onze nummerborden binnen waren konden we op pad!

Het idee was richting Peru te rijden, maar we hoorde dat we echt naar Colombia moesten. En dus staken we de grens over. Guerrilla gebied en negatief reisadvies, maar daar merk je niks van. In het zuiden van Colombia heb je de El Trampolin de la Muerte, een gevaarlijke weg. Echt gevaarlijk voelde deze weg niet aan, maar dat kon te maken hebben met het mooie weer. Een prachtige smalle bergweg door een prachtig landschap. Al gingen sommige auto’s er met volle vaart doorheen en begrepen we waarom er wel eens eentje het ravijn in rijdt.

Colombia is een prachtig land en ook al hebben we alleen nog maar het zuiden aangedaan, het landschap is heel divers. Zo zagen we veel groen, deden we prachtige hikes en de bergen zijn indrukwekkend. De bevolking is er vrolijk en warm. Ook reden we door de Tatacoa woestijn waar je je weer in een compleet andere wereld waant.

We hebben regelmatig reizen gemaakt zonder echt goede motorkleding. Zeker in India. Waarschijnlijk het allerslechtste land qua verkeer om geen goede motorkleding aan te hebben, maar dat ter zijde. Voor Zuid-Amerika hadden we een veilige helm en beschermende kleding met protectie. Omdat we niet richting de koude delen gingen kozen we voor vrij luchtige doorwaai motorkleding.

Toch zien we veel toeristen (zeker in Thailand) onbeschermd op scooters en motoren zitten. Met al gauw 80 km per uur razen ze voorbij. Ook in Colombia waar veel mensen op lichte motoren rijden draagt vrijwel niemand een helm. Hele gezinnen en vrouwen met pasgeboren kinderen, allemaal rijden ze met hoge snelheid door het chaotische verkeer.

Terwijl wij in een drukke stad reden zagen we vanuit de verte een jonge gast met een vrouw achterop in volle vaart aanrijden. Hij maakte in een inschattingsfout tijdens het inhalen en een zwieper tegen een auto. Met volle vaart kwam hij op Pieter af maar schoot rakelings langs hem heen. Ik voelde een ongeluk aankomen en ging vol op de rem. Zo’n 10 centimeter voor mijn motor kwam hij tot stilstand.

Zijn passagier was er afgevlogen en had wonder boven wonder niks. Maar de jongeman was met zijn hoofd (zonder helm) tegen het asfalt geknald. Terwijl ik nog zat te trillen op mijn motor kwamen omstanders aangesneld en sleepten hem weg. Waarom geen idee, maar wat mij altijd is bijgebleven is zijn enorme deuk in zijn schedel. Voor mij de bevestiging dat goede bescherming zo ontzettend belangrijk is. Want in een land als Colombia wil je liever niet in het ziekenhuis belanden (daarover later meer).

Na het verkennen van het zuidelijke gedeelte van Colombia staken we een andere grensovergang over terug Ecuador in. Het was tijd om de Amazone te verkennen. Blijkbaar was het niet gebruikelijk om dit onvoorbereid te doen, maar we maakten de gok en reden de enige weg de jungle in tot we niet meer verder konden. We lieten de motoren achter en per boot gingen we verder. Naar een Lodge van vergaande glorie waar de kakkerlakken de baas waren en de vogelspinnen over het plafond liepen. Toch waren het leuke dagen, zagen we een enorme anaconda en vingen we piranha’s.

Ecuador staat bekend om zijn diversiteit maar wordt toch door veel reizigers en overlanders overgeslagen. Zonde! We hebben er veel gezien.. jungle, strand, interessante steden, bergen en vulkanen. Zo reden we door de sneeuw op meer dan 4000 meter hoogte en hadden we prachtige vergezichten. Toch hebben we ook nergens zoveel regen gehad als in Zuid-Amerika en waren we erg blij met onze regenkleding. Ook zijn waterdichte schoenen en een extra paar handschoenen een aanrader. Niets zo afleidend en vervelend als koude handen en voeten.

We maakten de oversteek naar noord Peru waar we de mooiste bergen van onze hele reis zagen in het gebied Chachapoyas. Langzaam veranderde het landschap van rauwe bergen naar een droger woestijn landschap tot de zandduinen de weg versperde en we steeds dichter bij zee kwamen.

Bijkomen aan zee was het idee, maar al bij de eerste duik bleken de golven zo hoog en sterk dat deze Pieter meenamen en terug het strand op smeet. Met een pijnlijk gezicht kwam hij het water uit, dit was niet goed. Ver van een grote stad en goede medische hulp besloot de plaatselijke dokter dat de arm uit de kom was. Terwijl ze hem terugzette kwam jan en alleman kijken en binnenlopen.

Na wat bellen met een bevriende huisarts in Nederland en de zorgverzekering begonnen we te twijfelen of die arm wel echt uit de kom was en na een paar dagen bijkomen gingen we weer op pad. We maakten, terwijl Pieter zwaar onder de pijnstillers zat, de reis van Peru terug naar Quito in Ecuador. Waar we op een dag van meer dan 30 graden op zee niveau naar vriespunt op 4000 meter reden. Een enorme overgang. Ik raakte bijna onderkoeld en kon niet meer nadenken en vergat hoe ik moest motorrijden. Pieter kon amper zijn arm optillen en had pijn bij elke hobbel. Maar uiteindelijk komen we aan in Ecuador. Waar bleek dat zijn sleutelbeen gebroken was en we met pijn en moeite de motoren net op tijd verkopen voordat we terugvliegen (daar zouden we een heel nieuwe blog aan kunnen wijden).

Ondanks het ongeplande einde is Zuid-Amerika prachtig en dan hebben we nog maar een klein deel gezien. Veel motorrijders knallen snel door Ecuador en Noord-Peru om naar Argentinië en Chili te rijden, maar juist van die hoofdroute afwijken en de tijd nemen maakt de reis zo uniek. In plaats van Noord naar Zuid via de Pam American Highway reden we kriskras door de landen heen, van rechts naar links en weer terug. En zagen we het landschap langzaam veranderen. En die Chinese afgetrapte brommers? Die waren nog niet eens zo verkeerd. Uiteindelijk gaat het om die ervaring en ze brachten ons waar we heen wilden.

Mandy’s reisoutfit

 

 

Pieter’s reisoutfit