Pieter & Mandy’s epische motorreis van Nederland naar Mongolië

En we zijn aangekomen bij de laatste motorreis van de reislustige Pieter en Mandy. Deze trip was anders dan anders. De route stond al vast en de visa’s waren geregeld. Omdat naar Mongolië rijden vanuit Nederland op nummer 1 van de bucketlist stond hadden ze wat voorbereidingen kunnen treffen en op dit punt had Mandy nog maar net haar motorrijbewijs. Niet te vergelijken met de impulsieve uitspattingen van de motorreizen in deel 1 en 2, maar net zo uniek. Laat je betoveren door het verhaal van Mandy over Duitsland, Oostenrijk, Hongarije, Roemenië, Bulgarije, Turkije, Armenië, Azerbeidzjan, Turkmenistan, Oezbekistan, Tadzjikistan, Kirgizië, Kazachstan, Siberië en uiteindelijk Mongolië.

Fotografie door Mandy Brander – We Want Adventure
(www.wewantadventure.com of insta: https://www.instagram.com/wewantadventure/)

Van Nederland naar Mongolië

Het idee ontstond tijdens onze eerste motorvakantie samen. We waren op een kampeer tripje door Duitsland. Ik had net mijn motorrijbewijs gehaald en ineens kwam het idee. Laten we naar Mongolië rijden. Het idee werd steeds serieuzer en een paar maanden later hadden we al onze spullen verkocht, baan was opgezegd en het enige wat nog in bezit hadden was twee motoren en wat gear. Echt voorbereid hadden we ons niet. We hadden geen idee waar we aan begonnen, maar dat maakte het avontuur zo mooi. De route lag wel min of meer vast, mede door de vele visa’s die we van te voren moesten vastleggen. In Turkmenistan moesten we onze overnachtingen vastleggen, maar verder hadden we niks vastgelegd.

Pieter reed op de Honda Afrika Twin en ik reed op een BMW GS 650. Pieter had al een motorreis door Nepal en Tibet gemaakt, maar ik had misschien een paar duizend kilometer op de teller. We vertrokken uit Utrecht en reden via Duitsland, Oostenrijk, Hongarije en Roemenië naar Bulgarije. Bij elke grens overgang veranderde het landschap en de cultuur en met elk nieuw land werd het avontuurlijker. Turkije was het eerste land waar een visum nodig hadden en één van de laatste landen waar we echt lekker eten hadden.

Turkije was prachtig! Echt een aanrader als je verder wilt dan Europa, maar niet meteen naar de andere kant van de wereld wilt. Pas wel op dat je niet gestopt wordt door de politie. Zo werden we staande gehouden en terwijl ik al een beetje begon te zweten werd ons verzocht te gaan zitten en vooral een kopje thee te nemen met de lokale honing! De mensen zijn vriendelijk, het landschap is super divers. De bergen zijn er prachtig en richting de Kaukasus kom je langs besneeuwde toppen. Nu was het nog maar maart toen we daar waren, en in Armenië raakten we dan ook ingesneeuwd.

Onze grootste tip is dan ook, zorg voor goede kleding. En bezuinig niet op je regenkleding. Onze handen raakten regelmatig bevroren en zodra er iets nat wordt trekt de kou in je lichaam. Gelukkig werd het in Azerbeidzjan weer warmer en konden we ons klaar maken voor de boottocht richting Turkmenistan. Dat boottochtje had nog wel wat voeten in de aarde. Er gaan namelijk geen passagiersschepen over de Kaspische zee richting Turkmenistan. Er gaan überhaupt weinig mensen richting Turkmenistan. Het behoort namelijk tot een van de meest afgesloten landen ter wereld. Het behoort samen met Noord-Korea tot een van de landen met de minste persvrijheid.

We moesten onszelf dus in een vrachtschip zien te krijgen. Dat bleek dagen te duren, maar uiteindelijk ging er een schip die kant op en we parkeerden onze motoren naast een gigantische goederentrein. Met de bemanning zaten we op het schip en een dag later konden we het bijzondere land gaan ontdekken. Veel vrijheid krijg je overigens niet. Een ‘gids’ volgt je overal waar je met de motor naar toe gaat en wil je zelf de stad verkennen moet je je paspoort inleveren bij het hotel. Internet werkte amper en de hoofdstad bestaat uit gigantische marmeren gebouwen in de meest bijzondere vormen, terwijl er groepjes mannen in legeruniformen rond marcheren.

In Oezbekistan werden we losgelaten en werden we veelal bijna van de weg gereden door de enthousiaste bevolking. Ze waren zo enthousiast aan het zwaaien en foto’s maken dat ze soms vergaten dat we ook nog aan het rijden waren. De steden in Oezbekistan lijken op de filmset van Aladdin en zijn prachtig. Benzine is er overigens moeilijk te krijgen. Kan iets te maken hebben met de slechte relatie buurland Turkmenistan waar olie volop aanwezig is. De inwoners van Turkmenistan betalen dan ook niks voor benzine. Waar in Oezbekistan de meeste benzinepompen leeg zijn. Onderhandelen met locals die flesjes benzine verkopen vanuit huis is de manier om verder te komen.

Overal waar je komt is de bevolking geïnteresseerd in de motoren. De eerste vraag (we herkennen hem inmiddels in het in het Russisch) is ‘Hoe duur zijn de motoren?’. Gevolgd door ‘Is dat je vrouw?’ En ‘waar is de baby?’. De motoren zijn populair en worden overal bewonderd. Ook wordt er regelmatig gevraagd aan Pieter of ik wel kan rijden. Dat ik daadwerkelijk aan kom rijden op de motor is blijkbaar niet genoeg bewijs.

Intussen rijden we op de Pamir Highway in Tadzjikistan. Een van de hoogste ‘snelwegen’ (denk veelal niet-geasfalteerde berg weggetjes) ter wereld. Het hoogste punt is 4600 meter en ook slapen we op 4000 meter. Gelukkig hebben we geen hoogteziekte maar het weinige en slechte eten, soep met een aardappel en een stuk bot) en de pittige wegen en lange dagen maken het een intense week. Het uitzicht is waanzinnig en rijden door de bergen is prachtig. Maar ook de vallei die grenst aan Afghanistan is prachtig en alleen een rivier scheidt de twee landen. Terwijl we aan de andere kant de kamelenkaravanen zien. Tajikistan is een erg arm land en dat merk je. De mensen hebben een hard leven. De winters zijn er streng en koud en in de bergen rijden we in alle lagen kleding die we hebben.

De Chinezen waren er hard bezig om wegen te asfalteren maar grotendeels van de route was offroad. De bergen veranderden constant en uren kom je niemand tegen. We slapen bij mensen thuis, want we hebben geen tent bij ons en we zijn vroeg in het seizoen. De winter is pas net voorbij en de wegen komen weer vrij.

Van Tajikistan komen we in Kirgizië waar wij en de motoren bijkomen van de pittige dagen. We rijden door naar Kazachstan waar we toch besluiten kampeerspullen aan te schaffen. Goedkope spullen en dat is gelijk nog een tip. Investeer in een goede tent en slaapzak. Kazachstan is warm, maar in Siberië, Rusland worden we wakker van de sneeuw op onze tent. Ik slaap inmiddels met thermokleding én de binnenvoering van mijn motorkleding, plus een muts ver over mijn hoofd getrokken. Maar het blijft koud. Douchen is er niet bij en dagenlang dragen we hetzelfde. Maar wat maakt het uit? Ook Siberië is mooi en het landschap is rauw en de mensen zijn vriendelijk.

Richting de grens van Mongolië wordt het landschap rauwer en de kou blijft. We zijn aangekomen in het laatste land, maar we moeten nog zeker dagen rijden voordat we in Ulaanbaatar aankomen. Ook in Mongolië zijn ze druk aan het asfalteren, maar was grotendeels van de route tijdens onze reis offroad. We hadden er in Tadzjikistan al kennis mee gemaakt, maar in Mongolië mochten we er uren achter elkaar van genieten: washboard roads. Langzaam gek wordt je van deze hobbelige weg waarbij heel hard rijden de tactiek blijkt te zijn.

De kou maakte plaats voor warmte en alle binnen en onderkleding ging uit. Ventilatieritsen gingen open om daarna snel weer dicht te doen, want we kwamen in een flinke zandstorm terecht. Alles werd gezandstraald en wat waren we blij met onze dichte helmen. De wegen werden steeds zanderiger en het was moeilijk om te zien welk pad we moesten volgen. Tientalen paden liepen er door het zand, maar een zeldzame voorbijganger wist ons te vertellen dat elk pad naar het zelfde dorp liep.

De tent bleek hard nodig want soms was er zo weinig bewoning dat je wel moet kamperen. Maar daar is niks mis mee als je ligt onder een prachtige sterrenhemel en daarna als een blok in slaap valt na een pittige dag rijden. Wakker worden met een kopje koffie terwijl de kamelen rondom je tent grazen en het voelt alsof je een heel land voor jezelf hebt. Mongolië voelde als het ultieme avontuur.

Die ruimte maakte plaats voor een file terwijl we Ulanbataar inreden en onze eindbestemming bereikt hadden. Al was deze reis maar een begin van vele die volgen met de motor. Deze route blijft een van de meest bijzondere die we gereden hebben. Zoveel landen die elk uniek en anders zijn. Als we het over konden doen zouden we veel meer tijd nemen en nog minder plannen. En een betere tent en echt goede motorkleding meenemen, dat ook. Want die motorkleding, dat is eigenlijk je huis tijdens zo’n reis. Zonder goede kleding kan je het in dit soort landen gevaarlijk koud krijgen en het maakt je reis gewoon een stuk plezieriger én veiliger.