Met enige regelmaat organiseren we photoshoots in samenwerking met bekende motormerken om de nieuwe collecties motorkleding goed op beeld te zetten. Vaak gaat dit gepaard met de luxe om ook te kunnen rijden op de motoren die we meekrijgen. We delen graag onze ervaringen met het “wagenpark” aan motoren dat we op onze CV hebben staan en we trappen af met een motor van kaliber. De MV Agusta Brutale 800 RR 2021 nardo grey / rood. We omschrijven puur onze ervaring met de motoren uit het perspectief van een gemiddelde motorrijder. Diepgaande ontledingen van de specificaties of modelupgrades laten we liever aan de experts over.
De looks van deze tweewieler worden in de naked bike categorie, naar mijn mening, enkel overtroffen door de dragster versie. Praktisch is anders maar dit is niet een bepaald goede optie voor het dagelijkse woon-werk verkeer. In de woonkamer tentoonstellen sure, woon-werk verkeer nee. Dat dit even duidelijk mag zijn. Niet zozeer omdat de Brutale enorm oncomfortabel is maar meer uit principe.
Maar worden de looks ook waargemaakt? Is het niet enkel een pretty face? Allereerst wil ik voorop stellen dat we door geen enkel motormerk worden gesponsord. Desondanks zal het overgrote gedeelte van deze blog overkomen als een verkapte sales pitch. Ik ben in ieder geval verkocht en hard aan het sparen. Dit betekend overigens niet dat er geen minpunten bestaan, want die zijn er zeker. En niet het type positieve minpunten als “je bent je rijbewijs snel kwijt”.
Ik ben met mijn 1.70 niet bepaald lang en hiermee exact het juiste formaat voor de Brutale. De motor loopt bijzonder smal toe ter hoogte van het zadel waardoor de kleine rijder prima de grond raakt. Bij het starten licht het display op en hoor je…. niet heel veel. Hij trilt wat en je hoort een brom. Hoe men 798cc fluisterstil heeft weten te krijgen is ongelofelijk knap, ik kan niet anders zeggen. Het duurt echter slechts een aantal 1000rpm voordat het fluisteren omdraait tot schreeuwen waarbij je de gashendel kan zien als volumeknop. Uiteraard is het ook mogelijk om het bloed uit je oren te laten sijpelen met een aftermarket uitlaatsysteem. Iets waar ik ook lang voorstander voor ben geweest maar het getemde geluid van de Brutale heeft nu eenmaal iets.
De zitpositie voelt aan als een perfecte 50/50 combinatie van sport en tour, misschien zelfs enigszins supermoto-esk. Tot 5 a 6000 toeren zoeft de Brutale door het verkeer. Hij voelt minder intimiderend als de 140pk doet klinken totdat je het gas goed opentrekt. Hij mag dan nog steeds kwalificeren als middenklasse naked bike maar 140pk in de slechts 175kg wegende driecilinder kan een handvol zijn. Zeker als de berijder evenveel weegt als een zak aardappelen (extra kruimig). Achtergrondelectronica als anti wheelie control, traction control en cornering ABS zijn nagenoeg onmerkbaar en uiteraard naar eigen smaak samen te stellen. Boven de 8000 toeren begint het blok echt stoom te krijgen, wat ook duidelijk te horen is, en komen er meer en meer paardenkrachten vrij.
De korte wielbasis, het brede stuur en het lichte gewicht van de Brutale maken het wellicht de meest wendbare motor (met meer dan 300cc) die ik ooit gereden heb. Het bochtenwerk is compleet moeiteloos en het nodigt uit om altijd net wat harder dan nodig is de bochten in te rijden, De combinatie aan karakteristieken die het bochtenwerk zo makkelijk maken hebben wel een negatief effect op de stabiliteit op hogere snelheden. Nu was de Brutale die wij meekregen uitgerust met stuurdemper maar desondanks was de wiebeligheid bij het opendraaien van de gashendel bij snelheden boven de 120 erg merkbaar.
Het laatste minpunt = de prijs. Waar alternatieven als de Street triple RS of de Duke 890 zich rond de 14 tot €15.000 begeven ligt het prijskaartje van de Brutale met €17.000 beduidend hoger. Maar je hebt dan wel iets bijzonders.
Mocht je nu op zoek zijn naar een brutale nieuw of oud dan dien je jouw outfit er natuurlijk wel op aan te passen. Hierbij geven we je een aantal suggesties. Italiaans, sportief maar toch enigszins casual: